Opowiedziano o nich już wiele baśni. Wiele legend. Wiele przerażających historii, które ścinają krew w żyłach, nawet u niedowiarków. Ci, co wiedzą, wiedzą też jak się przed nimi bronić. Wiedzą też, że ta przypadłość dotknąć może każdego, bez względu na płeć czy wiek. Mowa oczywiście o wilkołakach, stworzeniach, które pod światłem księżyca rozpoczynają swe łowy. Człowiek dotknięty wilkołactwem nie różni się pozornie od innych ludzi, mugoli czy czarodziejów. Przypomnijmy sobie Remusa Lupina i prześledźmy jego wilkołactwo. W czasie pełni musiał być izolowany od ludzi, gdyż stawał się niebezpieczny. Jego zmysły ulegały diametralnej zmianie, przestawał dostrzegać różnicę między dobrem a złem. Z człowieka przeistaczał się w pół wilka, który mógł zaatakować nawet najlepszego przyjaciela. Przemiana w wilkołaka po raz pierwszy następuje, gdy człowiek zostanie ugryziony przez innego wilkołaka. Wtedy rozpoczynają się dla niego dni oczekiwania. Sama przemiana jest bolesna, dlatego też wilkołak kąsa sam siebie. Od animaga różni go to, że jego przemiana nie jest dobrowolna a porozumieć się może tylko z innym wilkołakiem (jeśli takowy jest w pobliżu).

Przemianę łagodzi specjalny eliksir tojadowy, dzięki któremu wilkołak, a w tym przypadku nasz drogi Gryfon, może ukryć się gdzieś, nie stanowiąc zagrożenia dla ogółu.